Doepa vir Allenigheid

Afrikaans poem by: Jacques Coetzee
Theme: Death

Maar daardie aand het ons diep gesels,
die bottel leeggedrink. En ons het gekla
dat die wêreld te nou was rondom ons. Onthou jy nog?

Later, baie later het dit begin reën, en ons was bly ons het die deur
lankal toegemaak. Ons het ons begin verbeel
ons kon kies wat ons inlaat, wat buite bly.

Maar jy was mos altyd boer gewees, en ek
‘n intellektueel. Wat ons gedeel het:
Jim Morrison se stem wat ons beveel
om deur te breek tot anderkant
die stilte, anderkant vroomheid en bravado
en die koddige, outydse sekerhede.
Maar die volgende oggend op die bakkie, op pad na jou ma-hulle se huis toe,
hung over en nog half deur die slaap, het ons niks gesê nie.

Liewe neef, wat sal ek doen
met hierdie verskrikking, die onverstaanbare
geweld waarmee jy hier weg is?—weg is voor ek nog kon vra:
watter sterk doepa het jy toe ooit gekry
vir die alleenigheid? Was daar toe ooit regtig
‘n keuse oor wat ons binnelaat
en wat nie? Ek sit maar hierdie woorde neer

vir jou in die oop grond van Afrikaans. Vergewe my al die stiltes
wat ek nie kon oopsing nie.

Nog een, net nog een ding:
ek hoop daar was liefde
en vreugde tussenin die chaos en die vrees
wat soveel van ons erfporsie is.
Ek hoop jou oë het al die mooi dinge onthou wat hulle ooit gesien het
voor die einde.

---

English interpretation

Doepa for Loneliness

But that night the talk ran deep,
as we drank that bottle down to its dregs. And we complained
that the world was too narrow all around us. Do you still remember?

Later, much later it started raining, and we were glad we’d closed
the door. We started imagining
we could choose what we let in, what stayed outside.

You were always the farmer, and I
the intellectual. What we shared:
Jim Morrison’s voice, commanding us
to break on through to the other side
of silences, the piety and the bravado
and the quaint, old-fashioned certainties.
But the next morning on the bakkie, on the way to your parents’ house,
hung over and half-asleep, we said nothing.

Dear cousin, what must I do
with this terror, the incomprehensible
violence with which you left?—left before I could ask:
what medicine, what strong doepa did you ever find
for the loneliness? Was there ever really
a choice about what we let in
and what we did not? I can only put down these words

for you in the open ground of Afrikaans. Forgive me all the silences
I could not sing open.

One more, just one more thing:
I hope there was love
and joy in between the chaos and the fear
that is so much of our inheritance.
I hope your eyes remembered all the beautiful things they had seen
before the end.